Jas, Meim en Wien.
Zo noemde Femke ons, haar 'kunstkinderen'.
Jasper Wiedeman, fotograaf, ondergetekende, en Wineke van Muiswinkel, filmmaker.
Wij noemden haar 'Fem'.
We werkten alledrie bij haar in de keuken van De Balie Restaurant.
Femke vroeg ons om haar te helpen in het huishouden tijdens de laatste maanden van haar leven. Ze had longkanker, uitgezaaid, en een hersentumor.
Ik deed dienst als medicijnman. Daarvoor had ik een medicijndoos gekocht met zeven laatjes, voor elke dag van de week één.
Ik kwam in elk geval één keer per week om de laatjes te vullen, op maandag. Ze werd er nerveus van dat zelf te moeten doen, dus samen zochten we uit wanneer welke pillen moesten worden ingenomen. Dat wist ze eigenlijk heel goed, maar op deze manier werd er toch nog iets van de samenwerking voortgezet. Een boel kletskoek en praatjepot ging er daarbij over tafel.
Femke stierf op een dinsdag, aan het eind van de ochtend.
Het 'ochtend'-compartiment van de dinsdag is leeg.